Kuchnia Kalabrii i Bazylikaty jest prosta, typowo śródziemnomorska i opiera się przede wszystkim na warzywach na czele z bakłażanem i czerwoną cebulą („cipolla rossa di Tropea”) – specjalnością miasta Tropea. Należy wiedzieć, że mieszkańcy obu regionów wyspecjalizowali się ponadto w przygotowaniu ryb (dorsz, miecznik, sardynki) i mięsa (jagnięcina, wieprzowina, z kozy; wołowina praktycznie tu nie występuje). Oczywiście nie brakuje tu również rozmaitych makaronów. Ponieważ Kalabria jest liderem w produkcji oliwy z oliwek, na szeroką skalę marynuje się tu mięso i warzywa właśnie w tym oleju. Na szybką przekąskę, ale także jako danie główne, warto zjeść kalabryjską pittę. Ciasto w smaku przypomina to, na którym przygotowuje się pizzę, a nazwa jest oczywiście efektem wpływów greckich i ich pity. Pittę, w przeciwieństwie do pizzy, przygotowuje się bez wykorzystania sera. Przekąska przeważnie występuje w dwóch odmianach: „pitta fresca”, czyli płaski chlebek, przypominający pizzę, na który nakłada się różne dodatki i który spożywa się na ciepło, oraz „pitta secca”, placek nadziewany na przykład pomidorami i sardelami. Tradycyjnym daniem z makaronu jest „lagane e cicciari”, czyli makaron „pappardelle” z ciecierzycą z dodatkiem czosnku. Z kolei ci, którzy potrzebują czegoś treściwego, powinni spróbować „frittuli”, tradycyjnego kalabryjskiego dania przygotowywanego z kawałków smażonego mięsa wieprzowego. Znów na deser najczęściej jada się tu smażone, słodzone miodem ciastka, występujące pod nazwami „cudduraci”, „nacatole”, „scalille scalidde”, a także pieczone łakocie typu biscotti. W Kalabrii popularny jest także typowo sycylijski deser „pignolata”, czyli ciasto z czekoladą i lukrem o smaku cytrynowym.

Na południu Włoch, zarówno w Kalabrii, jak i w Bazylikacie, popularna jest sucha wędlina „soppressata”, a także jej zupełne przeciwieństwo, czyli „nduja”, która jest tak miękka, że nadaje się do smarowania pieczywa niczym pasztet. Jest bardzo ostra w smaku, a powstaje z drobno mielonych tłustych części wieprzowiny, ostrej papryki („peperoncino”), z dodatkiem soli i przypraw. Wymienione składniki są dokładnie mieszane, a następnie umieszcza się je w jelicie i wędzi. Specjalnością Kalabrii (choć wyrób ten można dostać na całym Południu) jest „capocollo”, wędlina przygotowana z karczku wieprzowego, który najlepiej pekluje się przez kilka dni w soli, następnie naciera octem i odstawia na około cztery miesiące, aby dojrzał. Bazylikata również słynie z wędlin, szczególnie popularne odmiany to: „lucanica”, „pezzente” i „cotechinata”. W Kalabrii występuje popularny w południowych Włoszech ser „caciocavallo”, produkowany ze świeżego mleka krowiego, dojrzewający przynajmniej miesiąc czasu. Typowo kalabryjskim serem, szczególnie popularnym w okolicach Crotone, jest twardy „pecorino crotonese”, produkowany z mleka owczego. W Bazylikacie popularnością cieszy się „provolone” z mleka krowiego (w rzeczywistości pochodzi z Kampanii, ale rozprzestrzenił się na całe południe Włoch).

W starożytności Kalabria słynęła z wybornego wina, była nawet określana mianem „Enotria” (od starogreckiego słowa „Oenotria”, oznaczającego po prostu „krainę wina”). Podobno niektóre istniejące tu winnice pochodzą z czasów greckiej kolonizacji południa półwyspu. Główne odmiany winorośli to czerwona gaglioppo i biała greco, natomiast najbardziej znane wina to Ciro (prowincja Crotone) i Donnici (prowincja Cosenza).